19 Μαρ 2007

Οἱ Κατασκηνώσεις μας...



...ψηλά στόν Ταΰγετο πᾶμε κάθε καλοκαίρι μ' ἕνα τσοῦρμο πιτσιρίκια. Ἡ Ἑλένη, ἡ Φιλίππα, ἡ Μελίνα, ἡ Εἰρήνη, ἡ Οὐρανία, ἡ Ἁναστασία, ἡ Σκέβη, ἡ Ἐλευθερία, ἡ Νίκη, ἡ Χριστίνα, ἡ Μαρία, ἡ Κωνσταντῖνα, ἡ Ἔφη, ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ Δέσποινα (θυσιάζοντας τίς διακοπές τους), συντροφεύουν τίς μικρές μας φίλες, τίς μέρες πού ζοῦμε μέσα στό δάσος, στά 1050 μέτρα.



Ὁ Ταΰγετος εἶναι μαγευτικός τό καλοκαίρι, ἡ δύση τοῦ ἠλίου τόσο ξεχωριστή σέ σχέση μέ ὅτι ἔχουμε συνηθίσει στίς παραλίες, ἡ δροσιά ἐντυπωσιακή ὅταν τήν ἴδια ὥρα κάτω στήν Σπάρτη " σκάει ὁ τζίτζικας". Κι ἐκεῖνα τά ὑπέροχα βράδια μέ τίς νυχτερινές βόλτες στήν ἀπέραντη ἡσυχία, καί τ' ἀστέρια στήν κυριολεξία πάνω ἀπό τό κεφάλι μας, ἀξέχαστα θά μᾶς μείνουν.


1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αχ ο Ταϋγετος μου! πραγματικά εκεί έμαθα τόσα πράματα, μου έμαθε να ζω!!! Εκεί γνώρισα θαυμάσιους ανθρώπους, ανθρώπους του Θεού!