Στήν αὐλή μας...

...παιζουν τά παιδιά τά Σάββατα καί τίς Κυριακές. Τιτιβίζουν καί μᾶς γεμίζουν χαρά (δέν ξέρουμε ἄν συμφωνοῦν καί οἱ γείτονες!). Εὐκαιρία συναναστροφῆς, κουβέντες γιά τόν Χριστό κι ἀνάπαυλα ἀπό τήν τηλεοπτική παραζάλη. Κάνουν χειροτεχνίες καί παίζουν παιχνίδια ὁμαδικά, ὅπως τόν παλιό καιρό. Τούς ἀφιερώνουμε ἕνα ποίημα γιά τήν μητέρα ὅλων τῶν παιδιῶν...

Ζωή Καρέλλη - Στο εἰκονοστάσι

Σεμνὴ καὶ αὐστηρότατη, ὡς πρέπει
στὴ μέγιστη δόξα της,
ἀκόμα τὴν ἀδεξιότητα κρατοῦσα παιδίσκης,
ἐνῷ κάθεται στὸ θρονὶ
καὶ στὴν ἀγκάλην ἔχει
Παιδίον νέον τῶν πρὸ Αἰώνων Θεόν,
μεγαλομάτα, ἡ σιωπηλὴ Μητέρα
ἀκούει τοὺς ὕμνους καὶ τὴν ψαλμῳδία
τῆς Μεγάλης πρὸς Αὐτὴν Παράκλησης.

Λόγια σπουδαία, δοξαστικά, πανίσχυρα,
τῆς ἀσθενοῦς ἀνθρώπινης ἱκεσίας.

Ἀπὸ τὸ «Χριστιανικὸν Συμπόσιον» Ἀθῆναι 1969,